Dag 12: Raid op Rome

Bolsena, 13 juni

Dopo aver trascorso la notte al lago di Bolsena, partiamo alle 8:30 sotto una copertura minacciosa nuvolosa a 18 ° C in direzione Roma. Dopo soli 15 km i cieli sono già aperti per un draciano Italienne. È qui che un altro cicloturista si unisce a noi per continuare a guidare insieme a Roma. Questo australiano nato in Vietnam non è un ragazzo semplice. È partito a Parigi il 10 maggio e nel frattempo ha scalato Galibier, Alpe d'Huez e Ventoux. Poi pedalato per Lisbona per un po ', e poi a Roma via Aubisque e Tourmalet. Da Roma proseguirà poi via Rimini e Venezia, in rotta Stelvio e Gavia in rotta verso Ginevra e Zurigo dove il 9 luglio il suo aereo è pronto a riportarlo in Australia. E lui ci ha chiamato "CRAZY BELGIANS". Questo a causa della difficoltà del percorso per Roma. In questo posso essere d'accordo con lui perché ci sono strade più facili per andare a Roma. Dopo un'ultima gomma a terra per il Beuzak sulle strade italiane butterate, entriamo nella periferia di Roma. Gli uomini del camion della spazzatura, ancora, in sciopero? I contenitori dei rifiuti sono allineati lungo le strade. Una manna dal cielo per una famiglia di cinghiali che ne fanno un banchetto. Dopo aver creduto molto nel centro storico di Roma, raggiungiamo il nostro hotel giusto in tempo per la prossima pioggia. Per il nostro autista, tuttavia, la ricerca dell'hotel è meno agevole. Deve anche chiamare l'aiuto dei numerosi carabinieri presenti. Questo è ciò per cui siamo tutti per lui: quel dannato GPS comunque. Tuttavia, un ottimo grazie per tutti noi per la cura e l'assistenza in circostanze a volte difficili.

Het is duidelijk: na een week in Italië kan den Beuzak wel een woordje Italiaans. Voor de leken onder ons volgt hier de vertaling.

Na de nacht doorgebracht te hebben aan het meer van Bolsena vertrekken we om 8h30 onder een dreigend wolkendek bij een frisse 18°C richting Rome.

We zijn amper 15 km ver of daar gaan de hemelsluizen al open voor een drache Italienne. Het is hier dat nog een wielertoerist zich bij ons aansluit om samen verder te rijden tot in Rome. Deze in Viëtnam geboren Aussie is geen simpele jongen. Hij is op 10 mei In Parijs met de fiets vertrokken en heeft ondertussen onder andere Galibier, Alpe d'Huez en Ventoux beklommen. Is dan eventjes naar Lissabon gefietst, om vervolgens via Aubisque en Tourmalet richting Rome te rijden. Vanuit Rome zal hij dan verder trekken via Rimini en Venetië, onderweg even Stelvio en Gavia bedwingen, om zich te reppen naar Genève en Zurich waar op 9 juli zijn vliegtuig klaar staat om hem naar Australië terug te brengen. En hij noemde ons "CRAZY BELGIANS". Dit vanwege de moeilijkheidsgraad van het traject naar Rome. Hierin kan ik hem wel gelijk geven want er zijn gemakkelijkere wegen om naar Rome te fietsen.

De pokdalige Italiaanse wegen trakteren den Beuzak nog op een laatste platte band net waarna we eindelijk de voorsteden van Rome binnen rijden. Zijn de mannen van de vuilniskar, weeral, in staking? De containers met afval staan rijen dik langs de straten. Een godsgeschenk voor een familie everzwijnen die er een feestmaaltijd van aan het maken is.

Na heel wat gelaveer tussen de autootjes vol blutsen en zwermen scooters bereden door ambtenaren strak in het pak, bereiken we ons hotel net op tijd vóór de volgende regenbui. Voor onze chauffeur verloopt de zoektocht naar het hotel echter iets minder vlot. Hij moet zelfs de hulp inroepen van de talrijk aanwezige carabinieri. Dat zijn we onderhand van hem wel gewoon: die verdomde GPS toch. Desondanks een heel dikke merci voor hem van ons allen voor de goede zorgen en de bijstand in soms moeilijke omstandigheden.

Veni,Vidi,Vinci.

Ann, Geert, Jamme, Patrick, Marc en den Beuzak

Dag 11: Boogschieten op Rome

Certaldo 12 juni,

Deze morgen kunnen we eindelijk een ontbijt nuttigen dat de naam waard is. Als het wat minder gaat vandaag zal het deze keer daar niet aan liggen. We vertrekken traditiegetrouw na het al even traditionele last-minute gesleutel om 8h30. De temperatuur is 24°C en de lucht azuurblauw.

Net zoals de voorbije 3 dagen volgen we grotendeels de route "Via Francigena". De Via Francigena is de pelgrimsroute naar Rome vertrekkend uit Londen enerzijds of uit Hamburg-Bremen anderzijds.

Onze weg loopt nu door de Toscaanse korenvelden richting Siena. (Toscane wordt ook wel de graanschuur van Italië genoemd) Onderweg passeren we talloze kastelen en herenhoeves die vanop de zachte heuveltoppen hun landerijen overschouwen.

Net voor we het centrum van Siena bereiken, worden we staande gehouden door een knappe Italiaanse, type bitch, geboortedatum 28/12/1997, beroep flik. We moeten van ons stalen, aluminium of carbon ros afstijgen en we betreden het majestueuze Piazza del Campo te voet. Hier voel ik mij echt een ruiter die in de kleuren van zijn wijk deelneemt aan de Palio, de befaamde jaarlijkse paardenrennen.

Bij het verlaten van Siena loopt den Beuzak een blauwtje. Hij moet geduwd worden door twee stadsarbeiders op een steil stuk van 18 percent. (Hij stond weeral eens op zijnen 53X12 en kreeg hem niet meer rond).

Wat verder, uit bewondering voor alle natuurpracht van Toscane, kust Van Brant de grond, zijn fiets idem- dito.

In San Quirico d’Orica net, voor de lunchstop, maakt de Jammen van zijn voeten tegen een kwibus van een automobilist die wat moeilijk doet, niet wetende dat hij tegen zijn eigen zoon bezig is die hem onderweg een verrassingsbezoek brengt. Nadien was hij toch wel enigszins ontroerd door die mooie geste.

We rijden nu al de ganse dag op golvende wegen met een fikse tegenwind die het tempo drukt. Na 120km verlaten we Toscane en rijden we de provincie Lazio binnen. Na een tocht van 154km komen we aan in ons hotel in Bolsena. Het hotel is gelegen aan het gelijknamige meer van Bolsena waar het zeer fris is door de wind die van over het meer komt.

We overwonnen vandaag 1816 hoogtemeter aan 24,4km/u gemiddeld.

Alles goed gaat, veroveren zes stoere Galliërs morgen Rome. Nog 124km!

Dag 10: Wegvergissingen

Aulla, 10 juni

Deze morgen is het ontbijt in het hotel alweer een mager beestje. Het wordt duidelijk waarom we 's namiddags veel meer Italiaanse wielertoeristen tegen komen dan 's morgens: ze hebben dan nog niet voldoende calorietjes binnen.

We vertrekken onder een felblauwe lucht met een half uur vertraging daar de verzamelde electronicaexperts de eerste stopplaats niet in de GPS terugvinden. Een uur later zal diezelfde GPS de chauffeur een rondje laten rijden in de omgeving van Aulla met als aankomst terug het hotel. Marnix en GPS: het zal nooit een goed huwelijk worden!

Van uit het hotel rijden we richting Middellandse Zee die we na 25km bereiken. Het is enorm druk aan de bloemenrivièra met toeristen die kris-kras over fiets- voetpad en weg paraderen. Op sommige momenten zelf levensgevaarlijk! We volgen de kustlijn over ongeveer 20km. Daarbij passeren we onder meer de befaamde marmergroeven van Carrara. Indrukwekkend hoeveel berg daar over de jaren heen uitgehouwen is.

Wij rijden enkele kilometers het binnenland in en gunnen onszelf een lange, noodgedwongen rustpauze (wachten op Marnix). Daarna krijgen we enkele pittige hellingen voorgeschoteld.

Het middagmaal wordt genuttigd in net voor Lucca. We doorkruisen er de nauwe steegjes, straten en pleinen aan de hand van onze ervaren gids Ann. Ze toont ons allerlei pittoreske gebouwen, torens en kerken die deel uitmaken van het cultureel erfgoed van Lucca. Mits nog wat meer uitleg over die bezienswaardigheden kan ze best nog stadsgids worden van Lucca. Blijven trainen zou ik zeggen!

We toeren ondertussen in het prachtige Toscane. De dorpjes liggen tussen de heuvels en op de heuvels geprangd. Het lijkt net een schilderij.

We bereiken ons einddoel voor vandaag, Centaldo, na 152km met 994 hoogtemeters in de kuiten aan een gemiddelde van 25,6km/h.

We zijn Rome genaderd tot op 278km.

Dag 9: Door de apennijnen

Piacensa, 10 juni.

Na alweer een sober ontbijt vertrekken we om 8h30 onder een lichtblauwe hemel bij 24°C richting Aulla.

We rijden in zuidoostelijke richting verder door de Povlakte. Vaak over brede, drukke wegen. In tegenstelling tot gisteren merken we meer groenten en graangewassen op.

Na een 25km veranderen we van richting en ploegen we zuidwaarts met de wind pal op de neus. De wegen lopen geleidelijk op en al gauw krijgen we de eerste heuveltjes te verwerken. We laten de Povlakte duidelijk achter ons.

Voorts is dit een rit zonder noemenswaardige gebeurtenissen. Twee kanjers van dode slangen die hun tocht over de we met dood bekopen hebben zijn dan ook het meest vermeldenswaardige van de voormiddag. De wegen blijven in een bedroevend slechte staat.

Rond de noen doen we de eerste van drie klimmetjes aan. De Pineta Monte Cassi 898 m en dit onder een loden zon 33°C. Gelukkig komt er wat bewolking opzetten en koelt het wat af bij de volgende klimmen: de Monte Marino (961m) en de Passo Della Cisa (1037m).

We bereiken Aulla rond 16h45 na 152 km met 1800 m hoogteverschil en een gemiddelde van 24,5km/h. We zijn nog 429km van Rome verwijderd.

Consternatie alom wanner bij het slapen gaan de Jamme door zijn bed zakt. Is hij zoveel verzwaard? Als Marnix de volgende ochtend uit zijn bed kruipt, vliegt ook zijn beddenbodem uit elkaar. Mijn dunk over die spaghettivreters was al niet hoog op gebied van techniek en is zeker niet gestegen. Internet werkt even rap als de Italianen: dus niet. En als het niet waait dan blijft alles hangen zoals mijn gordijnen van mijn kamer. Die kwamen ook naar beneden zonder enige reden. Het hotel heeft dus wat herstellingswerk na de doortocht van deze selecte verzameling Torenvrienden.

Als het Italiaans Internet werkt, zullen jullie misschien dit verslag op de blog ontvangen.

Groeten.

Dag 8: La prima dona

Lugano 09 Juni

4u00: mijn kamergenoot Marnix en tevens onze chauffeur springt uit zijn bed en valt direct op zijn bakkes al roepend "Ik moet om Anneken gaon oalen!". Hij was zogezegd gestruikeld over zijn sletsen. Hij blijft maar krijsen over Anneken. WTF is Anneken? Dat hij er om gaat of iets anders doet als hij mij maar laat slapen. Na anderhalf uur ijsberen in de kamer en over Anneken lullen kruipt hij terug in zijn bed en valt in slaap als een blok, en ronken als een varken. Daar gaat mijn laatste hoop op nog wat nachtrust.

Om 8h30 en na een karig ontbijt vertrekken we richting Piacenza onder een lichtblauwe hemel bij 20°C.

De eerste kilometers rijden we langs de boorden van het meer van Lugano. Daarna is het nog wat heuvelachtig tot we Italië binnen rijden. Al vlug verschijnen de eerste straatbloempjes.

Aangekomen op onze eerste tussenstop is er in de verste verte geen chauffeur of camionette te bekennen. Na meer dan een uur wachten komt hij er eindelijk toch door, en met Anneken. Hij was beter om vier uur vertrokken om Anneken, dan hadden wij hier niet moeten staan koekeloeren.

Milaan omcirkelen we via een wirwar van straten, sens unique in, sens unique uit. Nu rijden we door de Povlakte: een vruchtbare streek waar vooral mais en rijst wordt geteeld. Het is een biljartvlak en monotoon landschap en het enige wat we verder doen is kilometers afmalen en aftellen.

De Pat dook dan nog eens de bosjes in en kwam er uit met een zwerm strontvliegen in zijn zog. Volgens hem waren dat zaadjes van planten. Goed zot.

Dank zij Marnix bereiken we rond 18u het hotel in Piacenza.

We legden vandaag 172km af aan 27 gemiddeld met veel meer dieptemeters dan hoogtemeters bij 29°C. Rome ligt nog 700 boogscheuten verwijderd.

Ciao, tutti va neig bene.

Dag 7: waar een wil is, is een spoorweg

Brig,

Na het ontbijt in de megalomane eetzaal van de Good Night Inn gaan we om 8u40 op pad. Opdracht 1 is om het  uitgestippelde parcours op te sporen. Na een paar valse starts vinden we de juíste weg omhoog en kunnen we onze 24km naar de Simplonpas aanvatten.

De eerste tiental kilometer kunnen we  rustig de oude weg gebruiken. Allez, rustig wil zeggen dat we op het doorkruisen van een dorpje na haast alleen op de weg zijn. Rustig slaat niet op de inspanning nodig om de constante stijging van 9 tot 10 %  te overwinnen.

Het tweede deel van de beklimming  is  wat minder steil maar gaat helaas wel over de nieuwe weg die net geen autostrade is. En gezien de sluiting van andere passen is er vrij veel (vracht)verkeer. De  laatste kilometers naar de top gaan grotendeels door gallerias. Maar goed ook, want het smeltwater komt langs ontelbare watervallen naar beneden gespetterd.

Op 2005m hoogte zien we Marnix terug. Het is 13°C en voor de afdaling wisselen we onze kletsnatte kleren om voor droge exemplaren.

Tijdens de tocht naar beneden verliezen we 1700 hoogtemeters en doorkruisen we een stukje van Italië waar we ook eten. De grens overschrijden met de fiets is probleemloos maar niet geheel naadloos. De Italiaanse asfalt is duidelijk niet van Zwitserse kwaliteit.

Na nog een klimmetje van 500 hoogtemeters, daar draaien we onze hand niet meer voor om, gaat op regenspatten na alles prima tot we bij een hek dwars over de weg met daarop "chiusa" komen. Vanaf 13u30 tot 17u00 is de weg versperd voor wegwerkzaamheden. De camionette was op tijd, wij niet. Een simpele wegversperring houdt ons niet tegen, maar allicht was de komst van de Torenvrienden met de tamtam tot hier geraakt en men heeft het hek extra hoog gemaakt en met een zware ketting vergrendeld. Er is geen doorkomen aan. Volgens een van de arbeiders kunnen we wat lager via de spoorweg verder. De toegang tot de spoorlijn is inderdaad makkelijk bereikbaar en we besluiten om de lijn even te volgen tot we ongetwijfeld aan een oprit terug naar de baan komen. Dat valt echter dik tegen en na 300m stappen zien we de weg steeds hoger boven ons uittorenen. Nog eens 300m zien we dan toch een trapje van 3m. Misschien dat dat ooit naar een pad geleid heeft, maar nu is dat vooral een beekje dat naar beneden komt. Het is echter onze beste optie. We schouderen de fiets als volleerde cyclocrossers en klauteren naar boven. Over natte voeten van de regen hoeven we ons alvast geen zorgen te maken!

Na dit akkefietje gaat het terug in de miezerregen naar beneden, naar Locarno. Hier profiteren we van onze laatste bevoorrading van de dag en gaan we gezwind op weg naar de Monte Ceneri. Nog zo'n steil en superdruk onding. Blijkbaar zijn we daar op weg naar Varese ook gepasseerd, maar veel belletjes gaan er niet aan het rinkelen.

Het is ondertussen wel gestopt met regenen en hoe dichter we ons doel voor vandaag, Lugano, naderen, hoe meer de palmbomen tot hun recht komen: onder een stralende zon in een blauwe lucht.

 

Voor de cijferaars: 141km en 2650 hoogtemeters extra op de teller. 

Ciao, De Romebestormers

Dag 6: strade bianchi in Zwitserland

Giswil, 07 Juni

Gisteravond tijdens het avondeten belegden we een ultieme crisisvergadering. Volgens de laatste stand van zaken zijn zowel de Grimselpas als de Nufenenpas nog in wintersperre. Dus moeten we noodgedwongen overschakelen op plan C. Dit betekent van Giswil naar Brig met de trein (alléé toch een stukje met de trein). Met de trein is tenslotte ook een beetje reizen. Het moet niet altijd met de fiets zijn. 

Deze nacht trok een hevig onweer over Giswil. Felle hagelbuien, stortregens en hevige rukwinden teisterden het hotel. Mijn dakkamer schudde zo erg dat ik de houten spanten moest vast houden opdat het dak niet zou weggeblazen worden. Toch waren er collega’s die niets van dit noodweer gemerkt hebben. Die moeten vannacht meer dan stoned geweest van de wiet , hasj, bollen, epo of een pikuur van Kerckhofs. Wie maar gewoon zat is zou zeker wakker geworden zijn!!!!

Deze morgen vertrekken we om 8h40 onder een wisselend bewolkte hemel bij een 16°C. Reden van dit laattijdig vertrek was dat de collega’s die niets van het onweer gemerkt hebben eerst nog dringend naar het toilet moeten. Er zal wel enig oorzakelijk verband zijn!!!!

Na 13km hebben we  met de Brunigpas reeds 1005m achter de kiezen en rijden we langs de Brienzersee en de Thunersee naar Interlaken alwaar we na enig zoekwerk onze Marnic met camionnette terug vinden. En dit in het tijdperk GSM, Internet, GPS en andere elektronicasnufjes.

Daarna gaat het over de Allestrasse in de regen naar een hoogte van 864m en een meer dan sterk hellende grindweg van circa 5km naar Kantersteg. Als er in België drie putten in de straat zijn, maken ze van hun knoppen. En nu ze over een grindweg moeten rijden, vinden ze het mooi en goed. Begrijpe wie kan!!!

In Kantersteg rijden we met de fiets in een antieke trein dwars door de berg naar het 17km verder gelegen Goppenstein. Van hieruit is het nog een 30km over zeer drukke wegen met een strakke tegenwind naar ons hotel in Brig en dit bij een zonnige 22°.

Vandaag legden we 110km af aan een gemiddelde van 24km/u met 1600 hoogtemeters. We zijn nog 850km verwijderd van Rome.